Wymagana dawka motywacji

Mam nadzieję, że post zmotywuje nie tylko mnie, ale i was, moich kochanych czytelników. :)


Zacznę od tego, że w swoim życiu często mam okresy złe i gorsze. :D Z natury jestem pesymistyczną realistką, zazwyczaj jeśli są plusy i minusy, to te drugie zauważam szybciej. Często jest to denerwujące dla mojego otoczenia, ale i dla mnie samej. Dlatego od czasu do czasu, po dawce pozytywnych wrażeń, dobrej energii i miłych wydarzeniach w życiu staram się zmotywować siebie do bycia większą optymistką. Taki mam też cel w tym poście, ponieważ wiem, że nie tylko ja jedna mam taki problem ze sobą, ale też wiele moich przyjaciół, znajomych i reszty ludzi.

Tym razem bodźcem do działania okazało się niezwykłe semi z Paulą, czyli już moje trzecie (swoją drogą - będzie więcej) szkolenie z tą niesamowitą trenerką. Ale o samym semi będzie w oddzielnym poście. Po takich dłuższych spotkaniach z najczęściej mega pozytywnymi człowiekami mam wiele przemyśleń, wniosków i planów. Tak jest i tym razem. Mam nadzieję, że tym razem wrażenie dobrej energii pozostanie we mnie na dłużej, ponieważ zapiszę to tutaj. :)

1. Przede wszystkim, najważniejsza dla mnie rzecz w pozytywnym myśleniu to zaakceptowanie siebie, obecnej sytuacji, pogodzenie się z aktualnym stanem rzeczy. Brzmi trochę jak z poradnika "bądź szczęśliwym człowiekiem" lub coś podobnie absurdalnego. Ale mówię poważnie, mam z tym największy problem. Myślę, że dla każdego to może być coś zupełnie innego. Ja lubię dużo myśleć, planować, analizować swoje życie, moje wypowiedzi i własną aurę. To pomaga mi w akceptacji. Jeśli chodzi o pieskie życie, staram się nie przypominać i nie męczyć wciąż tymi samymi problemami. Jeśli coś nie wychodzi, nie idzie po mojej myśli, powinnam po prostu odpuścić, ponieważ to sprawia, że czuję się jeszcze gorzej.

Zdjęcie dla urozmaicenia :D

2. Następną rzeczą, bardzo związaną z pierwszą, jest "zamknięcie niepotrzebnych pętli". Pierwszy raz usłyszałam o tym pojęciu, kiedy moi rodzice zauważyli, że myśl o kolejnym psie nie daje mi spokoju. Dosłownie, zadręczałam się tym, szukałam hodowli, wymyślałam imię, po nocach oglądałam psy, które mi się podobają. Pewnie dla wielu z was brzmi to znajomo. ;) Na moją psychikę i stan umysłowy działało to podobnie do narkotyku. Wciąż chciałam więcej, ale po cichu, bez mojej zgody wykańczało mnie to. Piszę o tym w czasie przeszłym, ponieważ wyleczyłam się i myślę, że była to jedna z lepszych zmian w moim świadomym życiu. Zamknięcie niepotrzebnych pętli jest trudne, bo nie zawsze widzimy, że coś jest niepotrzebne i nie widzimy problemu. Przypadek z kolejnym psem jest tylko przykładem, można go przełożyć na wiele innych czynności życiowych.

3. Trudnym, aczkolwiek niezwykłym procesem jest zauważanie pozytywnej strony każdej rzeczy, czynności. Osobiście nie udaje mi się to nawet w 50%, ale czasem łapię się na tym, że myślę o złych konsekwencjach. Wtedy mówię sobie: "weź się ogarnij, przecież to jest dobre w tym sensie, a jeszcze lepsze w tym". Pamiętanie akurat o tym, jest dla mnie przydatne.

4. Ogromnie ważnym czynnikiem jest dla mnie pomoc najbliższych. Jako mała dziewczynka bardzo dusiłam w sobie wszystkie emocje, ponieważ nie miałam przyjaciela, któremu mogłam zaufać. A byłam i nadal jestem strasznie wrażliwa, uczuciowa i emocjonalna. Bardzo niewiele trzeba, by doprowadzić mnie do płaczu. I ta druga osoba, z którą mogę porozmawiać w trudnej dla mnie sytuacji jest w takiej chwili chyba najważniejsza.

Grunt to przyjaciel :)

Mało "psie" te moje przemyślenia, ale jak już wiecie, lubię na swoim blogu pisać to, co przyjdzie mi do głowy. :) Nie jestem psychologiem, ale interesuję się ludzkimi zachowaniami, procesami myślowymi i przyczynami pewnych stanów. Głównie dlatego, że sama mam trochę z tym problemy i często staram się jakoś ogarnąć swoje życie. Mogę wam jeszcze powiedzieć, że jakaś zmiana we mnie, nieważne, czy to obcięcie włosów, czy posprzątanie pokoju, czy zapisanie się na zajęcia, to wszystko motywuje mnie do większych zmian. A zmiany często wychodzą nam na dobre. :)
Żyjemy w takich czasach, że wiele z nas nie radzi sobie z ogromem świata, przez to popada w depresję i wtedy jest źle. Oczywiście, to jest przyczyna w dużym uogólnieniu. Mam nadzieję, że niewielu moich czytelników ma takie problemy ze sobą, ale chciałabym się też dowiedzieć, czy nie jestem sama. :)

Standardowo, opowiedzcie mi o sobie i czy podobają wam się takie wpisy?

Bardzo mnie to ciekawi. :)